Στον βωμό της πρόσκαιρης επιτυχίας, έγιναν εγκληματικοί χειρισμοί. Κάκιστοι προγραμματισμοί που συνήθως οδηγούσαν σε αποδεσμέυσεις και αποζημιώσεις και γενικά προϋπολογισμοί πολύ ψηλότεροι από αυτούς που μπορούσε να αντέξει η ομάδα, έφεραν τον ΑΠΟΕΛ στη σημερινή κατάσταση. Τα χειροκροτήματα και οι επευφημίες για την κατάκτηση ενός πρωταθλήματος, ενός κυπέλλου, ή μιας εισόδου σε κάποιο Ευρωπαϊκό όμιλο, μετατράπηκαν σε ουρλιαχτά απόγνωσης.
Τα περιθώρια πιο στενά από ποτέ. Η ανάγκη για μακροπρόθεσμα πλάνα, μειωμένους προϋπολογισμούς και σωστής οικονομικής διαχείρησης μοιάζει πλέον μονόδρομος. Αυτό όμως προϋποθέτει από αυτούς παλιούς ή νέους που θα επωμιστούν την ευθύνη να χειριστούν την τύχη του ΑΠΟΕΛ, να έχουν τα κότσια να βγουν μπροστά στον κόσμο που τόσα χρόνια χειροκροτούσε και ζητωκραύγαζε με ενθουσιασμό, χωρίς φυσικά να γνωρίζει την αλήθεια για τα οικονομικά δεδομένα, στον κόσμο που μεγάλωσε με την ατάκα “ο ΑΠΟΕΛ είναι καταδικασμένος να πρωταγωνιστεί” και να του πουν πως για τα επόμενα κάποια χρόνια να ξεχάσει τίτλους και λοιπές επιτυχίες, διότι το ταμείον είναι μείον. Θα το αντέξει ο οργανισμός αυτών που θα κληθούν να το πουν; Θα το αντέξει ο οργανισμός αυτών που θα το ακούσουν; Άλλο ένα μεγάλο ερώτημα.